Για να μπείτε στο κλίμα, θαυμάστε καταρχήν την αποθέωση της φτηνής ακροαριστερής συνωμοσιολογίας, μέσα από το πρωτοσέλιδο άρθρο του οργάνου του Περισσού, του Ριζοσπάστη, με τίτλο «ποιος ο στόχος;»:

η δολοφονική βομβιστική επίθεση «αποκαλύπτει δράση μηχανισμών διαφόρων ιμπεριαλιστικών επιτελείων και υπηρεσιών εντός και εκτός Ελλάδας που αλωνίζουν μέσα στον κρατικό μηχανισμό και δρουν με συγκεκριμένους σκοπούς, για μονοπωλιακά συμφέροντα και ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς»!

Μας θαμπώνει η φαντασία στη σκέψη. Εντυπωσιάζει το χάρισμα ντετέκτιβ, και της Αλέκας και του ακροαριστερού συντάκτη-φωστήρα, που βάζει το δόγμα πάνω από την σκέψη και την ιδεολογία πάνω από την ανυπαρξία οποιουδήποτε στοιχείου της αστυνομικής έρευνας που να στηρίζει τη συλλογιστική του. Κυρίως όμως εντυπωσιάζει η άρνηση τους να δεχτούν πως ίσως, μακρινή πιθανότητα βρε παιδί μου, ο βομβιστής να μην ήταν ιμπεριαλιστής, πράκτορας ή παρακρατικός αλλά πραγματικά εχθρός του συστήματος, αναρχικός, αντικαπιταλιστής, αντιεξουσιαστής ή άλλος ακροαριστερός.

Γιατί αν ήταν τέτοιος, που η κοινή λογική λέει πως καθόλου δεν αποκλείεται να ήταν τέτοιος, πώς να τον αποκηρύξεις; Να πεις πως ναι, εμείς είμαστε αντίθετοι με το Σύνταγμα, κηρύσσουμε την ανυπακοή, την ανατροπή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, την παρανομία στις κινητοποιήσεις μας, αλλά…αλλά να, εμείς τραβάμε μία γραμμή  πριν τις πολιτικές δολοφονίες, τις βόμβες και τα τρομοκρατικά χτυπήματα; Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα. Όντως το ΚΚΕ είναι κατά της πολιτικής βίας σήμερα. Αλλά φλερτάρει εσχάτως με την παρανομία στις δράσεις του. Θα μπορούσε ποτέ σήμερα, πειστικά να υπερασπιστεί τη λεπτή αυτή γραμμή, ή «άβυσσο» όπως την χαρακτήρισε η κυρία Παπαρήγα, ανάμεσα στην αντισυστημική παρανομία και την πολιτική βία; Θα μπορούσε, αλλά θα βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση και θα έχανε πολλούς ψηφοφόρους. Οπότε, καλύτερα «άρνηση» της βίας, να σφυρίζουμε αδιάφορα σαν να μην υπάρχει ακροαριστερή βία στην Ελλάδα, και να μιλάμε μετά βεβαιότητας για «καραμπινάτη προβοκάτσια» παρακρατικών και ιμπεριαλιστών, πριν καλά καλά στεγνώσει το αίμα.

Και ο νεοκομμουνιστικός, αντισυστημικός, ακροαριστερός ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα; Από κοντά. Σε ανακοίνωση του, σημειώνεται πως το πλαίσιο αξιών του ΣΥΡΙΖΑ «δεν συμβιβάζεται με τη βία, πολύ περισσότερο όταν αυτή αφαιρεί ανθρώπινη ζωή.» Ήδη εδώ, εμμέσως πλην σαφώς, κλείνει το μάτι πονηρά σε όσους αντιεξουσιαστές θα ρίξουν που και που την πέτρα τους σε μία διαδήλωση διαμαρτυρίας, σε έναν αστυνομικό, σε μία τράπεζα, έτσι για το καλό του αγώνα ενάντια στην καταστολή και τον κακό καπιταλισμό. Είναι σαν να λέει κάτι σαν: «παιδιά είμαστε κατά της βίας, και ιδίως μην σκοτώνετε».

Το κωμικοτραγικό, που δείχνει τη δυσκολία της θέσης αυτής, είναι το πώς κλείνει η ανακοίνωση του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς: «η ελληνική κοινωνία, ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι και οι νέοι, πιέζονται εξοντωτικά από την πολιτική της κυβέρνησης… Μία μαζική, αγωνιστική και ειρηνική απεργία στις 29 Ιούνη πρέπει να είναι η απάντηση μας. Εκφράζουμε τα βαθιά συλληπητήρια μας στην οικογένεια του θύματος»!

Ο παραλογισμός του μορφώματος-φρανκεστάιν της Ακροαριστεράς σε όλο του το μεγαλείο. Από τη μία συλλυπητήρια για τον στενό συνεργάτη Υπουργού της κυβέρνησης, από την άλλη, στο ίδιο κείμενο, χωρίς καμία ντροπή, μην χάσουμε την ευκαιρία για ένα κάλεσμα σε νέες απεργιακές κινητοποιήσεις κόντρα στην κυβέρνηση που «εξοντώνει». Τι σχέση έχουν τα δύο; Μία βόμβα για υπουργό της κυβέρνησης, και μία απεργιακή κινητοποίηση πως "κολλάνε" μαζί; Κανονικά, εκ πρώτης όψεως, δεν θα έπρεπε να έχουν καμία σχέση. Κι αν ήταν προβοκάτσια, όπως αυτόματα σχεδόν αποφάνθηκαν οι ντετέκτιβ-νοσταλγοί του Στάλιν, πάλι καμία σχέση. Σωστά;

Έλα όμως που έχουν σχέση. Και το γνωρίζουν πολύ καλά και στον Περισσό και στην Κουμουνδούρου. Για αυτό στον μεν Περισσό επιλέγουν να «αρνούνται» δογματικά πως η βία θα μπορούσε να είναι αριστερή, στη δε Κουμουνδούρου, μετά και το στραπάτσο του Δεκέμβρη, χρησιμοποιούν τα συλλυπητήρια για να στρέψουν όσους αντιδρούν στην κυβέρνηση που τους εξοντώνει σε άλλες μορφές δράσης. Τους προδίδουν οι ίδιες οι ανακοινώσεις τους.

Τα ίδια πάνω κάτω υποστήριξαν τα δύο αυτά κόμματα και στην τραγωδία της Marfin, τα ίδια "βολικά" περί προβοκάτσιας, χωρίς να κοκκινίζουν ούτε τότε, ούτε και στη βόμβα που σκότωσε τον μικρό Αφγανό. Μα καλά δεν ντρέπονται;